Τρίτη, Ιουλίου 18, 2006

Μετακομίζω.....

Γκρρρρρ........ Κάτι έχει εδώ που δεν μου αρέσει.

Μετακομίζω λοιπόν.
Οχι δυκτιακά. Εδώ ήδη μετακόμισα.

Μετακομίζω ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ. Το πήρα απόφαση.

Δευτέρα, Ιουλίου 17, 2006

Εκθεση βιβλίου δίπλα στην θάλλασα

Παλαιότερα πήγαινα στην έκθεση βιβλίου στο Πεδίο του Άρεως ώσπου πέρυσι ανακάλυψα την Παλαιά Φώκαια. Η Π. Φώκαια είναι ένας μικρός παραθαλάσσιος οικισμός καμιά εικοσαριά χιλιόμετρα από το Σούνιο. Είναι χτισμένος σε ένα φυσικό κόλπο και έχει το δικό της λιμανάκι. Δίπλα στο λιμανάκι υπάρχει μια αμμουδερή παραλία ιδανική για βραδινό περπάτημα.



Σε αυτό το πανέμορφο λιμανάκι κάθε Ιούλιο γίνεται έκθεση βιβλίου. Μπορεί να μην συγκεντρώνει όλους τους εκδοτικούς οίκους , όμως είναι πανέμορφα. Εξάλλου ο λόγος που την επισκέυτηκα δεν ήταν για να αγοράσω βιβλία. Απλά , απολαμβάνω την βόλτα στις εκθέσεις βιβλίου.


Υπάρχει μια ιδιαίτερη ηρεμία στους ανθρώπους και αυτό δημιουργεί μια πρωτότυπη ατμόσφαιρα. Βλέπεις εκεί όλα τα συναισθήματα στα πρόσωπα των ανθρώπων όπως κι αλλού , όμως νομίζω ότι οι εκθέσεις βιβλίου είναι ένας χώρος που οι άνθρωποι είναι πιο κοντά στον εαυτό τους (αυτή η εντύπωση μου δημιουργείτε).


Είναι βλέπεις και το αεράκι και η θάλασσα δίπλα και οι μυρωδιές από τα ποπ κορν και
οι ψησταριές που γεμίζουν τις αισθήσεις.


Αφού περιπλανήθηκα λοιπόν στα περίπτερα 2 και 3 φορές , περισσότερο χαζεύοντας παρά ψάχνοντας κάτι συγκεκριμένο βρέθηκα αντικρυστά με ένα βιβλίο που μου κίνησε την περιέργεια Vatherine Bensaid "Αγάπησε τον εαυτό σου , η ζωή θα σε αγαπήσει" .


Το αγόρασα.... μετά έφαγα το καλαμπόκι μου και φυσικά πέρασα αρκετή ώρα περιεργαζόμενος ένα περίπτερο με κεριά. Πραγματικά καταπληκτική δουλειά. Ξέρετε το κερί θέλει κι αυτό την τέχνη του , δεν είναι απλά το χρώμα που έχει σημασία , αλλά πολύ περισσότερο όταν ανάψει το κερί αν αυτό το χρώμα το διαχέει όμορφα στον χώρο. Τα συγκεκριμένα λοιπόν κεριά ήταν διαυγέστατα!



Kαι μετά είχε συναυλία ο τοπικός συλλογος πίσω από τα περίπτερα. Πέρυσι ήταν το συγκρότημα με πιτσιρίκια πέμπτης το πολύ έκτης δημοτικού.... και να ακούς αυτά τα πιτσιρίκια με τις παιδικές φωνες να τραγουδούν το imagine! Μια τρέλα.
Φέτος δεν τα πρόλαβα.Κρίμα!

Ομως και το φετινό γκρουπ ήταν εξίσου καταπληκτικό. Μεγαλύτερα παιδία γυμνάσιο ίσως και λύκειο. Επαιξαν υπέροχα , και είναι συναρπαστικό να βλέπεις ερασιτέχνες μουσικούς να κάνουν μια τόσο όμορφη δουλειά. Είναι το μεράκι βλέπεις κι η ψυχή που μετράει εδώ.
Λοιπόν πέρασα όμορφα στην Π. Φώκαια!!!

Παρασκευή, Ιουλίου 14, 2006

Πέμπτη, Ιουλίου 13, 2006

Για άλλη μία φορά.... Αγαπώντας



Φωτογραφία:Anne Lise prairie 2 από τον Renoux.

Τα ρήματα είναι πολύ δυνατές λέξεις , αν πιστέψουμε
σε αυτές με την δύναμη της καρδίας μας κλείσουμε τα μάτια
και τις συλλαβίσουμε ψιθυριστά.

Στις 21 Μαΐου 2005 συλλάβισα ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια....
και σήμερα το μεταφέρω αυτούσιο.

Αγαπώντας λοιπόν! για άλλη μια φορά και για πάντα.


Ηρέμησε και αφουγκράσου , νοιώσε την αύρα να σε τυλίγει να σε ταξιδεύει
άφησε το μυαλό να αγγίξει την καρδιά.
Γέλα , τραγούδα , παίξε , νοιώσε , ταξίδεψε
ανέπνευσε , μύρισε , αγκάλιασε , αγάπησε
άγγιξε , κοίταξε , περίμενε , χόρεψε , ηρέμησε
ερωτεύσου , εκφράσου , κινήσου , αισθάνσου
ξαναγεννήσου , ελευθερώσου , αφήσου
έχε καλή ματιά …
αναπόλησε τις καλές στιγμές …
αγκύρωσε σ’ ἀυτή την ομορφιά ...
άκου τους ήχους , νοιώσε τους καλά …
ζήσε όμορφα….χαμογέλα...
Κράτα αυτό το αθώο ταξίδι να σε οδηγεί
κάθε που βραδιάζει….περίμενε και μην φοβάσαι.
Άφησε το συναίσθημα σου να σε πλημμυρίσει
θα έρθει σίγουρα κι΄ άλλο πρωινό.
Και το πρωινό που θα ‘ρθει μην αναρωτηθείς
αν κάτι άλλαξε , ίσως άλλαξες εσύ κι η ματιά σου.
Προστάτεψε αυτό το δώρο που σου ανήκει
γιατί πολλές φορές θα σε προστατέψει.
Κι όταν έρθει το πρωινό για να δουλέψεις κράτα αυτό το χαμόγελο μέσα σου.
Σσσσ! Κανείς δεν θα το ξέρει , κι όλοι θα το καταλαβαίνουν
γιατί θα το εμπνέεις.


Μουσικό θέμα: Gipsy kinks Inspiration

Δευτέρα, Ιουλίου 10, 2006

Ενα σπίτι διπλά στην θάλασσα... το δικτυακό μου σπίτι

Αυτό είναι το δικτυακό μου καλύβι , ενα κομμάτι του εαυτού μου .....

29 Μαίου 2005

Όταν πρωτοξεκίνησα να γράφω τον Μάιο του 2005 , ένοιωθα ότι ήμουν ο μόνος Έλληνας μέσα σε αυτό το μπλογκομαραφέτι. Έψαχνα για καμιά βδομάδα στα search engines αλλά τίποτα , άρχισα να γράφω στην αρχή φανερά απογοητευμένος και σιγά σιγα αρχισαν τα πρώτα comments. Tελικά (ευτυχώς) έκανα λάθος δεν ήμουν ο μόνος Ελληνας με αυτή την μπογκοσυνήθεια. Η μάλλον κοιτάζοντας τα archives σας νομίζω ότι πάνω κάτω ξεκινήσαμε την ίδια περίοδο άλλοι τον Μάιο άλλοι λίγο νωρίτερα και άλλοι λίγο αργότερα (υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις όπως ο αραχτός από τον Ιαν 2004). Οι περισσότεροι όμως λες και είχαμε κανονίσει ένα ραντεβού χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία από την άνοιξη -καλοκαίρι του 2005!

O χρόνος όμως πέρασε.... κι αν πέρυσι το δικτυακό μου σπίτι ήταν ένα καλύβι , φέτος θα έλεγα ότι απέκτησα πλέον ένα όμορφο σπίτι δίπλα στην θάλασσα με θέα την ανατολή. Ετσι είναι , ο άνθρωπος όσο περνούν τα χρόνια μαθαίνει να χτίζει καλύτερα το σπιτικό του. Κι ομολογώ ότι είμαι τυχερός γιατι το καινούργιο μου σπιτικό είναι καλύτερο από το περσινο.

Κάποιος είπε , κάθε πέρσι και καλύτερα….Δεν νομίζω ότι αρέσκομαι σε μια τέτοια διαπίστωση. Κάθε χρόνο και καλύτερα , κι αυτό εξαρτάτε πάντα από την οπτική που κοιτώ τον κόσμο. Ναι οι πληγές και τα λάθη μπορεί να αυξάνονται , όμως παράλληλα αυξάνεται και η επίγνωση της ζωής μου.

Και τι έχει τελικά σημασία; Εχει σημασία να συρρικνώνω τον κόσμο μου; Μέχρι πότε; Και για ποιον λόγο να κάνω κάτι τέτοιο για να κοιτάξω κάποια στιγμή πίσω μου και να πω ότι είχα μια ήρεμη και αβίωτη ζωή κρυμμένη μέσα στο ντουλάπι , μέχρι που αράχνιασε και πέθανε αφήνοντας με μόνο. Όχι, και πάλι όχι!!! Μου ακούγεται φρικιαστική μόνο η ιδέα.

Καθαρίζω το μυαλό και συνεχίζω….

Όταν ζούμε την ζωη μας σπέρνουμε και μετά θερίζουμε και μετά περιμένουμε να περάσει ο χειμώνας και αναλογιζόμαστε τι κάναμε καθώς πίνουμε το κρασί μας δίπλα στο τζάκι που μας ζεσταίνει.

Έτσι και εγώ έσπειρά πέρυσι και θέρισα , κι είχα δύσκολο χειμώνα. Όμως ατενίζοντας την θέα από το καινούργιο μου σπίτι , είπα τελικά πως άξιζε. Ναι σίγουρα άξιζε γιατί άλλο να κοιμάσαι σα μετανάστης μέσα σε ένα καλύβι και άλλο να κοιμάσαι στην σιγουριά ενός ποιο ασφαλούς σπιτιού.

Οικία….. ναι την οικία μας χρειάζεται να την προσέχουμε , να την γεμίζουμε με θαλπωρή. Έτσι είναι ο άνθρωπος , θέλει θαλπωρή , θέλει ζεστασιά.

Και καθένας μας κουβαλάει μέσα στην καρδιά του ένα σπίτι , κι όσο περισσότερο η ματιά του νου μας εστιάζει στο κέντρο της καρδιάς , τόσο περισσότερο φωτεινο γίνεται το σπίτι της καρδιάς μας.

Κι αυτό το φως, αχ αυτό το φως της καρδιάς είναι αυτόφωτο , είναι το φως κάτω από το οποίο καταλαβαίνουμε τελικά ποιοι είμαστε. Αυτό το φως μας αφήνει μια αίσθηση γλυκιά στο στόμα , ένα απαλό αεράκι που αφήνει τα χείλη μας να αγγίζουν απαλά το ένα το άλλο. Αυτό το φως μας πλημμυρίζει. Πολύ απλά μας πλημμυρίζει


Καλως σας βρήκα!