Η φυλακή και η λίμνη

Ας πούμε ότι η αγάπη είναι μια ήρεμη λίμνη που περιτριγυρίζεται από βουνά και καθαρό αέρα. Από έξω από αυτήν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι και την χαζεύουν , λένε τα καλύτερα λόγια για αυτήν και σχολιάζουν πόσο όμορφα θα ήταν να βρίσκονται μέσα σε αυτήν.

Μετά αρχίζουν όμως να σκέφτονται πόσο κρύο θα νοιώσουν όταν βγουν από αυτήν , και κλαίνε που ενώ είναι τόσο όμορφη δεν μπορούν να μπουν μέσα γυμνοί και να απολαύσουν την αίσθηση. Οι περισσότεροι από αυτούς απογοητεύονται και τελικά αποφασίζουν ότι ήρθε η ώρα να επιστρέψουν στο σπίτι τους. Αποφασίζουν να νοιώσουν για άλλη μία φορά ότι είναι φυλακισμένοι και δεν μπορούν να δραπετεύσουν από την φυλακή τους. Ωστόσο είναι προφανές ότι καμία φυλακή δεν τους περιορίζει , μιας και κανένας φράχτης δεν κλείνει την είσοδο στην μεγάλη λίμνη.





Μα να! Για σταθείτε ένα αγόρι , να... και ένα κορίτσι κάνουν το βήμα! Αφήνουν τα κορμιά τους να πέσουν μέσα στα ατάραχα νερά της λίμνης. Περιφέρονται ανέμελα μέσα στο νερό κολυμπούν και παιχνιδίζουν.

Όσοι έμειναν απ' εξω κοιτούν με απορία και γουρλώνουν τα μάτια τους. Φοβούνται για αυτούς ότι μόλις βγουν έξω θα κρυώνουν , ψάχνουν να βρουν πετσέτες για να τους ζεστάνουν και άλλοι καλούν την αστυνομία και τα ασθενοφόρα να έρθουν για να ενισχύσουν την κατάσταση. Ορισμένοι θυμώνουν που δεν συμμορφώνονται οι "δραπέτες της λίμνης" (έτσι τους ονομάζουν) και οι περισσότεροι φεύγουν τσαντισμένοι.

Όμως μέσα στην λίμνη επικρατεί τέτοια ησυχία που καμία σχέση δεν έχει με την βοή που δημιουργείται στον έξω κόσμο. Το κορίτσι και το αγόρι τώρα ερωτοτροπούν με τα μάτια και αγγίζονται δημιουργωντας ζήλια και φθόνο στους φυλακισμένους για το μεγάλο "αμάρτημα" στο οποίο έχουν πέσει.

Ομως οι "δραπέτες της λίμνης" γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτό που έγινε εκείνη την στιγμή και μοιάζει με αιωνιότητα είναι ικανό να τους κρατήσει ζεστούς και έξω από την λίμνη.

Όμως οι "φυλακισμένοι" δεν γνωρίζουν ότι το κλάμα τους και ο θυμός τους δεν αφορά τους "δραπέτες της λίμνης" αλλά τους ίδιους τους εαυτούς τους.

Μια φυλακή με ανοιχτή μια πόρτα που οδηγεί στην απέραντη λίμνη.
Μια στιγμή που μπορεί να κάνει τον καθένα μας να δραπετεύσει στην μεγάλη λίμνη.
Κι αν θυμώσεις σκέψου ότι η πύλη είναι ανοιχτή και μπορείς να δραπετεύσεις...
Κι αν κλάψεις... τότε σκέψου για ποιον πρέπει να κλάψεις πραγματικά...
Κι αν βρεις την ιστορία πολύ μάυρη , άφησε τουλάχιστον την ελπίδα κάποια στιγμή να νοιώσεις καλά όταν την ξαναδιαβάσεις... πάντα υπάρχουν ευκαιρίες...
Κι αν πάλι πιστέψεις ότι μπορείς να κάνεις το βήμα , τότε κάντο πριν το σκεφτείς δεύτερη φορά...άφησε το.
Κι αν πάλι...
Κι αν πάλι...
και πάλι , και κάθε προσπάθεια... για την μεγάλη λίμνη!

Ο πρώην φαντάρος νυν ταξιδιώτης , και o Εβρος (3 & 4 Φεβρουαρίου 2007)

Ηταν μια πρόκληση για εμένα να ξαναεπισκευτώ τα μέρη που πέρασα την στρατιωτική μου θητεία.Η αλήθεια είναι ότι σε αυτό το ταξίδι συνέβαλε η Αλκιόνη που με τις φωτογραφίες τις και τα κείμενα της (Alkioni on Deviantart Alkioni on blogger ) μου έδωσε μια καλή ώθηση για να ξαναεπισκευτώ τον Ευρο. Αλκιόνη σε ευχαριστώ!

Πάντα πίστευα ότι η αρνητικοποίηση ενος τόπου επειδή υπηρέτησα εκεί , ήταν κατα βάση ένας φόβος. Φόβος ότι θα επέστρεφα εκεί κάποτε με την ίδια ιδιότητα. Ομως τελικά δεν έγινε έτσι , γιατί ξαναεπέστρεψα στο ίδιο μέρος με μια νέα ιδιότητα. Την ιδιότητα του ταξιώτη.

Στο ταξίδι αυτό είχα σκοπό να αναθεωρήσω τις απόψεις μου. Και τα κατάφερα σε ένα μεγάλο βαθμό και αισθάνομαι πολύ υπερήφανος γι αυτό. Οσο έμεινα στον Εβρο προσπάθησα να νοιώσω ότι είμαι κάτοικος αυτού του τόπου. Αρκετές στιγμές μου ήρθε στο μυαλό ότι τελείωνε η άδεια μου και θα επέστρεφα στο στρατόπεδο. Ορισμένες στιγμές ένοιωσα ότι δεν οδηγούσα το αυτοκίνητο μου , αλλά ένα stayer , νόμισα πως είχα βγεί την βραδινή μου έξοδο και κοιτούσα το ρολόι για να επιστρέψω εγκαίρως στο στρατόπεδο. Ομως αυτές οι σκέψεις διαλύονταν και αναδυόταν η εικόνα μου ως ταξιδιώτη. Και έτσι είδα μέρη που ήμουν κάποτε τόσο κοντά τους αλλά δεν τα είχα επισκευτεί. Οπως το δάσος της Δαδιάς , το Διδυμότειχο , την Ορεστιάδα και περάσαμε και τα σύνορα με την Τουρκία , για να βρεθούμε στην όμορφη Αδριανούπολη.

Πέρασα από τις Φέρρες και ξαναείδα τα μέρη που επισκεφτόμουν σχεδόν σε καθημερη βάση. Δηλαδή όχι ακριβώς τα ίδια μέρη , γιατί το Καλντερίμι που τρώγαμε τότε , σήμερα έχει κλείσει. Το ένα καφε έχει γίνει κομμωτήριο και το άλλο καφε είχε γίνει μπαράκι. Αυτό το μπαράκι ξαναεπισκέφτηκα και θυμήθηκα πως ήταν κάποτε.