Θέλωντας να πω ένα ευχαριστώ...

Στο προηγούμενο μου blog ξεκίνησα να γράφω τον Μάιο του 2005 μέχρι τον Μάρτιο του 2006. Εκεί έκανα μια στάση , πήρα μια ανάσα και απέσυρα όλα τα post. Ήταν μια πολύτιμη διαδικασία για μένα. Απέσυρα τα κείμενα μου θέλοντας να ανακεφαλαιώσω και να κατεργαστώ τις σκέψεις μου. Συνηθίζω να το κάνω αυτό στην ζωή μου , να ξεδιαλύνω και να προχωράω παραπέρα. Και τα ιστοημερολόγια είναι ένας καλός τόπος για τέτοιου είδους αναμοχλεύσεις. Βλέπετε δεν είναι όπως ένα βιβλίο , που άμα γραφτεί δεν μπορεί να αποσυρθεί. Ισως στο μέλλον ορισμένα από αυτά τα κείμενα να τα ξαναβρείτε κάποια αυτούσια , άλλα κάπως αναβαθμισμένα ελπίζω....

Θα θελα να πω ότι το blog είναι ένα πολύ καλό εργαλείο για εμένα. Αν και ζω από την τεχνολογία , δεν την αφήνω να με κατέχει. Αφιέρωσα αρκετά χρόνια από την ζωή μου για να την κατανοήσω , βοήθησε αρκετά τον τρόπο σκέψης μου , δεν θέλω να είμαι αχάριστος μαζί της, προσφέρει πολλά εργαλεία. Η ουσία που κατέληξα είναι αυτή , η τεχνολογία είναι απλά ένα εργαλείο.Oμως , το κυριότερο για εμένα που προσφέρουν τα ιστοημερολόγια είναι το πεδίο που προσφέρουν για μοίρασμα ιδεών και συναισθημάτων. Μετά από ένα χρόνο αναμοχλεύοντας τα κιτάπια μου , περισυνέλεξα αρκετά από τα σχόλια σας. Θέλω να σας ευχαριστήσω γιατί πολλές φορές τα λόγια σας μου έδωσαν κουράγιο , πολύ περισσότερο από όσο μπορείτε να φανταστείτε και αρκετά από αυτά στάθηκαν καλές συμβουλές ή σκέψεις προς ανάλυση.

Επίσης ίσως παρατηρήσατε ότι πλέον δεν υπάρχουν παραπομπές σε άλλα ιστολόγια , όπως παλαιότερα. Θέλω να γνωρίζετε πως δεν πρόκειται για κάποιο είδος απόρριψης. Πήρα αυτή την απόφαση γιατί θεωρώ ότι αυτοί που διαβάζω , αυτοί που γράφω σχόλια στα κείμενα τους , αυτοί που έχω σε εκτίμηση το γνωρίζουν ήδη. Θέλω να πω ότι προτιμώ αυτή την εκδοχή από μια λίστα....

Αυτό το Post επιθυμώ να σας το αφιερώσω...!
, παρουσιάζοντας ορισμένα από τα σχόλια σας που με συγκίνησαν ιδιαίτερα ή μου κέντρισαν το ενδιαφέρον. Η περισσυλογή έγινε με βάση την ημερομηνία και δεν έχει να κάνει με κάποια ιδιαίτερη ταξινόμηση ως προς την ποιότητα ή οτι δήποτε άλλο. Για εμένα ήταν όλα σημαντικά.

scorpina said... Δε νομίζω οτι τίθεται θέμα ορίου...Υπάρχει όριο στη βλακεία π.χ.? Ή στα ποταπά αισθήματα?Θα βρείς πως το πηγάδι δεν έχει πάτο όταν μιλάμε για το κακό σε τούτο τον κόσμο...Καλύτερα στρέψε το βλέμμα αλλού και προσπάθησε να βρείς από που πηγάζει ότι καλό κρύβεις εσυ μέσα σου...Ακόμα και αν δεν το βρείς, στην πορεία θα έχεις κάνει επιλογές που θα κάνουν και άλλους ανθρώπους ευτυχισμένους....Η αγάπη δεν υπάρχει έξω από εμας...

scorpina said... Ο Βυθούλκας σας καλέ μου κύριε σας έχει τρομάξει ποτέ?Έχετε για παράδειγμα αισθανθεί ποτέ την ανάγκη να τον κρατήσετε μόνο για την πάρτη σας και να μην αφήσετε κανένα ίχνος του να βγεί προς τα έξω, γιατί αν αυτό συνέβαινε μπορεί και να άλλαζε η συμπεριφορά των άλλων γύρω σας?Γι' αυτό λοιπόν, αποφασίσατε οτι είναι καλύτερα μερικά πράγματα να τα γνωρίζουν μόνο οι πολύ οικείοι σας, γιατί αν τα έβλεπαν και οι άλλοι, Αλί! κινδυνεύατε να μείνετε σχεδόν μόνος σας...Και σαν να μην έφτανε αυτό, κάθε τρείς και λίγο, κομμάτια του εαυτού σας, του καλά φυλλαγμένου, ξετρυπώνανε και βγαίνανε για βόλτα σε κοινή θεά...Πανικόβλητος λοιπόν, ξαναμαζέυατε τα κομμάτια, ελπίζοντας οτι δεν έχει γίνει ζημιά, οτι κανείς δεν πρόσεξε τι έγινε, οτι όλα θα επανέλθουν εκεί που ήταν και πριν: στον μικρό, αδιάφορο, αλλά ασφαλή εαυτό σας....το νιώσατε ποτέ?

scorpina said... Η ελπίδα πεθαίνει λοιπόν πάντα τελευταία?Χαρούμενο μήνυμα,αν και, οφείλω να ομολογήσω οτι τα αποθέματά της καμιά φορά τελειώνουν και μ αφήνουν ρέστη...Όσο για το θέμα του Θεού, τελικά μήπως είναι όλα ζήτημα πιστης και όχι συμβόλου? Δηλαδή είμαι άθρησκη, αλλά όχι άθεη...Το σέβας στο ανώτερο όν (αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι) μπορεί κανείς να το αισθανθεί παρακολουθόντας τη φύση και μόνο...Για τους Ολυμπιακούς, ας μη σχολιάσω καλύτερα...Σωβινιστικά σκεπτόμενη, θα πω οτι οι ολυμπιακοί αγώνες της Αθήνας ήταν υπέροχοι...ακόμα και τα γραφικά μας, το στεφάνι το δάφνινο κτλ., ήταν τόσο αρμονικά δεμένα με την ιδέα του ολυμπισμού, που πέρυσι αισθάνθηκα πολύ υπερήγανη ως ελληνίδα...κατ' άλλα, κατά διαόλου έχει πάει η ιδέα...και τώρα με συγχωρείτε, αλλά το κεφάλι μου βουίζει...

scorpina said... Το καταπληκτικό είναι, οτι πολλοί λίγοι άνθρωποι παραδέχονται την ανάγκη τους για αγάπη και ένα τρυφερό χάδι...Έχεις αντιληφθεί, οτι οι περισσότεροι το θεωρούν δείγμα αδυναμίας?Σκέψου το λίγο: για να αγαπάς, θέλεις βαθιά μέσα σου να αγαπηθείς κιόλας...Οι περισσότεροι έχουμε βιώσει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μας την απόρριψη. Άρα έχουμε φόβο...Και από φόβο για τα χειρότερα, προτιμούμε να μένουμε ''ακέραιοι'' και να κουκουλωνόμαστε κάτω από στρώσεις σκληρότητας εκφρασμένης ως αδιαφορία για οτιδήποτε συναισθηματικό...

scorpina said... Καλημέρα!!!Ο κόσμος είναι περίεργος, περίπλοκος, όμορφος, γλυκός, πικρός και άσχημος....Τίποτα απ' όλα αυτά και όλα αυτά μαζί!!!!Bitter-sweet symphony.....Αυτό είναι το καλό και το κακό του.....έτσι είμαστε και μεις: Θεριά και δαίμονες-άγγελοι και βάλσαμο.....Αγάπα λοιπόν....Αγάπα γιατί γεμίσαμε θεριά...

Μικρουλι said... ...kai alles pou den ksereis ti akrivws noiwtheis, alla s'aresei pou eisai zwdanos kai synexizeis na prospatheis... na noiwtheis...Oxi aparaithta na katalaveis.Aplws na aisthanesai meros tou apisteutou synolou pou onomazeis zwh...

jojo said... johny, η νύχτα πλέον έχει περάσει και έχει ξημερώσει μια καινούρια μέρα. εύχομαι ναναι η μέρα που θα γίνουν οι επιθυμίες σου πραγματικότητα και η μέρα που θα βρεις αυτό που ζητάς. γιατί τουλάχιστον όταν ξέρεις τι ζητάς, έχεις και περισσότερες πιθανότητες να το βρεις. είσαι λοιπόν ένα βήμα πιο μπροστά απο αυτούς που απλά ψάχνουν χωρίς να ξέρουν καν τι θέλουν.και ακόμα κιαν δεν είναι σήμερα η μέρα αυτή, σίγουρα σήμερα είναι μια μέρα πιο κοντά σε κείνη που θαναι...

Marina said... Κατέκτησε η γυναίκα το σύμπανΚατέκτησε και ο άνδρας το σύμπαναλλά δεν συναντήθηκανο καθένας μόνος του έψαχνε για τον άλλονκάπου αλλού..ολα καλά αυτά, αλλά για μένα τι να το κάνω το σύμπαν όταν δεν είναι μαζί ο αγαπημένος μου? Λίγο θα μου φανεί..

jojo said... διάβασα το ποστ σου με πολύ ενδιαφέρον johny... και χαίρομαι που είσαι απο τους ανθρώπους που τα βλέπουν τα πράγματα με μια δόση αισιοδοξίας.δεν ξέρω αν είμαι υπέρ ή κατά του γάμου, απόλυτη αποφεύγω ναμαι, γιατί κάθε περίπτωση έχει διαφορετικές παραμέτρους...εχει φορτιστεί πολύ αυτός ο θεσμός με άγχος (πριν) και με μια λανθάνουσα αίσθηση ασφάλειας (μετα)-το γνωστό "έδεσα τον γάιδαρό μου"- που , οδηγεί το ζευγάρι σε μια νωθρότητα που σκοτώνει σιγά σιγά τη σχέση τους...βέβαια, μπορεί η ρουτίνα να το κάνει αυτό και χωρίς να υπάρχει γάμος. όπως και ναχει, εγώ έχω καταλήξει σήμερα να πιστεύω οτι σκοπός του γάμου είναι η δημιουργία οικογένειας, γιατί πέρα απο αυτό, ένα ζευγάρι πρέπει να το δένει πρώτα απ'όλα η αγάπη, η συντροφικότητα , και το αμοιβαίο ενδιαφέρον για τις επιθυμίες και τις ανάγκες του άλλου, και όχι μια υπογραφή σε ένα χαρτί και ένα δαχτυλίδι στο χέρι...

Darthiir the Abban said... Η αγάπη είναι μία. Είναι η ανιδιοτελής ανύψωση το συντρόφου πάνω από τον εαυτό μας.Η συμπεριφορά και ο τρόπος έκφρασης αλλάζει. Επίσης το πρόβλημα είναι ότι στο μεγαλύτερο ποσοστό των ζευγαριών δεν πληρείται ο ορισμός της αγάπης. Γιατί απλά ο γάμος γίνεται από συμφέρον. Γιατί απλά δεν υπάρχει τρόπος/χρόνος και δεν υπάρχει και σωστή επικοινωνία μεταξύ όλων των ανθρώπων ώστε να μπορέσεις να αναγνωρίσεις αυτόν που αγαπάς.Κάποιος μίλησε για πόλεμους κρατών. Στην κοινωνία μας βρισκόμαστε σε συνεχή πόλεμο μεταξύ των ανθρώπων. Δεν μιλάμε. Ψάχνουμε απεγνωσμένα από πού θα στηριχθούμε ώστε να μπορέσουμε να επιβιώσουμε στην ζωή και να μην μας λείψουν τα χρήματα. Συμφωνώ, χωρίς χρήματα, χωρίς τα "προς το ζήν" μάλλον, τότε όλα τα υπόλοιπα φαντάζουν μικρά. Όμως τα "προς το ζήν" εξασφαλίζονται και τότε κυνήγάμε τα προς το "ευ ζην" αλλά δεν υπάρχει ευ ζην χωρίς να υπάρχει αγάπη. Υπάρχει μόνο το "περνάμε καλά". Όμως μόνοι, απρόσωπα, χωρίς πραγματική ανταλλαγή συναισθημάτων, χωρίς κάποιον να μας νοιάζεται πραγματικά.Και οι όροι "θέση της γυναίκας" και "θέση του άντρα" δεν υφίστανται όταν υπάρχει αγάπη. Είναι όροι που δημιουργήθηκαν για συμβατικές καταστάσεις όπου δεν υπάρχει η αγάπη αλλά πρέπει να επιζήσει η κοινωνία, το ζευγάρι. Όταν υπάρχει αγάπη, ο καθένας ξέρει ποιά είναι η θέση του άλλου. Εκεί που τον έβαλε. Πάνω από τον εαυτό του. Δεν χρειάζονται κλισέ και νόμοι για να μπορέσεις να προχωρήσεις.Ας αφήσουμε λοιπόν τις φιλοσοφικές αναζητήσεις και ας ψάξουμε να βρούμε την αγάπη αν θέλουμε πραγματικά να κάνουμε κάτι. Αρκετά το φιλοσοφίσαμε και καταλάβαμε τί μας χρειάζεται. Αν μείνουμε στην θεωρία και δεν περάσουμε στην εφαρμογή, δεν θα καταφέρουμε παρά να οεθάνουμε με την απορία ακόμα στο μυαλό μας: Τί είναι αγάπη;

Darthiir the Abban said... Η αγάπη είναι μία. Είναι η ανιδιοτελής ανύψωση το συντρόφου πάνω από τον εαυτό μας.Η συμπεριφορά και ο τρόπος έκφρασης αλλάζει. Επίσης το πρόβλημα είναι ότι στο μεγαλύτερο ποσοστό των ζευγαριών δεν πληρείται ο ορισμός της αγάπης. Γιατί απλά ο γάμος γίνεται από συμφέρον. Γιατί απλά δεν υπάρχει τρόπος/χρόνος και δεν υπάρχει και σωστή επικοινωνία μεταξύ όλων των ανθρώπων ώστε να μπορέσεις να αναγνωρίσεις αυτόν που αγαπάς.Κάποιος μίλησε για πόλεμους κρατών. Στην κοινωνία μας βρισκόμαστε σε συνεχή πόλεμο μεταξύ των ανθρώπων. Δεν μιλάμε. Ψάχνουμε απεγνωσμένα από πού θα στηριχθούμε ώστε να μπορέσουμε να επιβιώσουμε στην ζωή και να μην μας λείψουν τα χρήματα. Συμφωνώ, χωρίς χρήματα, χωρίς τα "προς το ζήν" μάλλον, τότε όλα τα υπόλοιπα φαντάζουν μικρά. Όμως τα "προς το ζήν" εξασφαλίζονται και τότε κυνήγάμε τα προς το "ευ ζην" αλλά δεν υπάρχει ευ ζην χωρίς να υπάρχει αγάπη. Υπάρχει μόνο το "περνάμε καλά". Όμως μόνοι, απρόσωπα, χωρίς πραγματική ανταλλαγή συναισθημάτων, χωρίς κάποιον να μας νοιάζεται πραγματικά.Και οι όροι "θέση της γυναίκας" και "θέση του άντρα" δεν υφίστανται όταν υπάρχει αγάπη. Είναι όροι που δημιουργήθηκαν για συμβατικές καταστάσεις όπου δεν υπάρχει η αγάπη αλλά πρέπει να επιζήσει η κοινωνία, το ζευγάρι. Όταν υπάρχει αγάπη, ο καθένας ξέρει ποιά είναι η θέση του άλλου. Εκεί που τον έβαλε. Πάνω από τον εαυτό του. Δεν χρειάζονται κλισέ και νόμοι για να μπορέσεις να προχωρήσεις.Ας αφήσουμε λοιπόν τις φιλοσοφικές αναζητήσεις και ας ψάξουμε να βρούμε την αγάπη αν θέλουμε πραγματικά να κάνουμε κάτι. Αρκετά το φιλοσοφίσαμε και καταλάβαμε τί μας χρειάζεται. Αν μείνουμε στην θεωρία και δεν περάσουμε στην εφαρμογή, δεν θα καταφέρουμε παρά να οεθάνουμε με την απορία ακόμα στο μυαλό μας: Τί είναι αγάπη;

Darthiir the Abban said... Αλήθεια, έτσι είναι, έχουμε σταματήσει να ζούμε και να απολαμβάνουμε πλέον την ζωή μας και τον χώρο γύρω μας.Λίγο η αποξένωση, λίγο η τρεχάλα να προφτάσουμε τις δουλειές μας, λίγο το αυτοκίνητο που μας έχει κάνει να θέλουμε να πάμε να παρκάρουμε έξω από τον προορισμό μας, μας έχουν κάνει πλέον την ζωή απλά ένα σύνολο από πράξεις, ανεξάρτητες την μία από την άλλη.

Τυπος Νυχτερινος said... Πες ενα ευχαριστώ κάπου στο σύμπαν. Δε λεω στο θεό, πες εσύ ένα έτσι αόριστα, δεν έχει σημασία σε τί θεό πιστεύει ο καθένας μας κι αν πιστεύει γενικώς σε κάτι.Το θέμα είναι πως είσαι καλά.Να σαι πάντα γερός και δυνατός.

isos said... Εάν ΤΟΝ έχεις δει να έρχεται με φόρα προς τα εσένα καταλαβαίνεις και βλέπεις πολλά …. Εάν την τελευταία αλλάξει πορεία και σε προσπεράσει να το έχεις πάντα στο μυαλό σου και να είναι οδηγός σου στην πορεία σου από εδώ και πέρα … σηκώνω το ποτήρι ψηλά και σου εύχομαι ότι καλύτερο από εδώ και πέρα…….

Marina said... Αυτοί που τολμούν να εκτιμούν, δεν χάνονται, αργά- αργά με σταθερά βηματάκια προσεγγίζουν την αγάπη τους και προσμένουν μία ανταπόδοση.

jojo said... είναι φορές που ξεχνάμε πόσο εύθραυστοι είμαστε και πόσο μικροί μέσα στο σύμπαν.χαλάμε τις καρδιές μας για πράγματα ασήμαντα, και κολλάμε σε ανούσιες λεπτομέρειες ξεχνόντας την ουσία...για αυτό το δώρο ζωής και για τη δυνατότητα ακόμα και να κλαίμε και να πονάμε μερικές φορές, πρέπει να μην ξεχνάμε να λέμε ευχαριστώ, που ακόμα μπορούμε και ελπίζουμε,που ακόμα μπορούμε και αναζητούμε, και όσοι απο μας τυχερότεροι,να λέμε ευχαριστώ για όσα καλά έχουμε βρει ήδη...

Marina said... Τα δένδρα, η φύση, ένας τοίχος απο ξερολιθιά, ακόμη και ένας ξεβαμμένος τοίχος αποκτούν άλλο νόημα όταν τα κυττάμε με τα μάτια της καρδιάς..Αλλοι βλέπουν την ασχήμιαΑλλοι δεν τη βλέπουν.Βλέπουμε αυτό που έχουμε μέσα μας και το προβάλλουμε στους άλλους..

not_the_boy_next_door said... Η ομορφιά όπως αντιμετωπίζεται από τον κλάδο της φιλοσοφίας που λέμε αισθητική (aesthetics) δεν υπόκειται σε κανόνες. Δηλαδή δεν μπορούμε να ορίσουμε με απόλυτη βεβαιότητα τους όρους που πρέπει να ακολουθεί ένα όμορφο αντικείμενο. Προσψπικά πιστελυω ότι η ομορφιά υπάρχει στην απλότητα και στην αλήθεια. Υπάρχει πιο όμορφο τοπίο από τα κατάξερα βράχια της Σερίφου, από την άγονη καλντέρα της Σαντορίνης;

Τυπος Νυχτερινος said... Έχεις δίκιο...Στις στιγμές είναι η ομορφιά της ζωής.Να γεμίζει πάντα το καλάθι των αναμνήσεών σου με νέες συγκινήσεις.

Darthiir the Abban said... To ζαχίρ είναι αυτό που αγαπάμε τόσο, ώστε μας γίνεται ιδανική ιδέα και μοναδική σκέψη και επιδείωξη και μπορουμε να απαρνηθούμε ακόμα και τον εαυτό μας για να το αποκτήσουμε...Είναι η πλήρης υποταγή στην δύναμη της αγάπης.

not_the_boy_next_door said... Με γειά το πλυντήριο. Το ανθρώπινο μυαλό έχει τεράστιες δυνατότητες, σκέψου μπορεί να φτιάξει τον ενεργεία κόσμο (αυτός που ζούμε) και άπειρους δυνάμει κόσμους (με τη φαντασία, την ενόραση κλπ.)

jojo said... τι΄πες τώρα....... έχεις δίκιο, δίκιο και ξανά δίκιο.είναι τόσο πολύπλοκοι οι ελεγκτικοί μηχανισμοί και τόσο χρονοβόρο το ψάξιμο, που συχνά απορώ πώς βρίσκω το χρόνο να κάνω οτιδήποτε άλλο....

Με αγάπη, Johny