Δευτέρα, Ιουλίου 10, 2006

Ενα σπίτι διπλά στην θάλασσα... το δικτυακό μου σπίτι

Αυτό είναι το δικτυακό μου καλύβι , ενα κομμάτι του εαυτού μου .....

29 Μαίου 2005

Όταν πρωτοξεκίνησα να γράφω τον Μάιο του 2005 , ένοιωθα ότι ήμουν ο μόνος Έλληνας μέσα σε αυτό το μπλογκομαραφέτι. Έψαχνα για καμιά βδομάδα στα search engines αλλά τίποτα , άρχισα να γράφω στην αρχή φανερά απογοητευμένος και σιγά σιγα αρχισαν τα πρώτα comments. Tελικά (ευτυχώς) έκανα λάθος δεν ήμουν ο μόνος Ελληνας με αυτή την μπογκοσυνήθεια. Η μάλλον κοιτάζοντας τα archives σας νομίζω ότι πάνω κάτω ξεκινήσαμε την ίδια περίοδο άλλοι τον Μάιο άλλοι λίγο νωρίτερα και άλλοι λίγο αργότερα (υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις όπως ο αραχτός από τον Ιαν 2004). Οι περισσότεροι όμως λες και είχαμε κανονίσει ένα ραντεβού χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία από την άνοιξη -καλοκαίρι του 2005!

O χρόνος όμως πέρασε.... κι αν πέρυσι το δικτυακό μου σπίτι ήταν ένα καλύβι , φέτος θα έλεγα ότι απέκτησα πλέον ένα όμορφο σπίτι δίπλα στην θάλασσα με θέα την ανατολή. Ετσι είναι , ο άνθρωπος όσο περνούν τα χρόνια μαθαίνει να χτίζει καλύτερα το σπιτικό του. Κι ομολογώ ότι είμαι τυχερός γιατι το καινούργιο μου σπιτικό είναι καλύτερο από το περσινο.

Κάποιος είπε , κάθε πέρσι και καλύτερα….Δεν νομίζω ότι αρέσκομαι σε μια τέτοια διαπίστωση. Κάθε χρόνο και καλύτερα , κι αυτό εξαρτάτε πάντα από την οπτική που κοιτώ τον κόσμο. Ναι οι πληγές και τα λάθη μπορεί να αυξάνονται , όμως παράλληλα αυξάνεται και η επίγνωση της ζωής μου.

Και τι έχει τελικά σημασία; Εχει σημασία να συρρικνώνω τον κόσμο μου; Μέχρι πότε; Και για ποιον λόγο να κάνω κάτι τέτοιο για να κοιτάξω κάποια στιγμή πίσω μου και να πω ότι είχα μια ήρεμη και αβίωτη ζωή κρυμμένη μέσα στο ντουλάπι , μέχρι που αράχνιασε και πέθανε αφήνοντας με μόνο. Όχι, και πάλι όχι!!! Μου ακούγεται φρικιαστική μόνο η ιδέα.

Καθαρίζω το μυαλό και συνεχίζω….

Όταν ζούμε την ζωη μας σπέρνουμε και μετά θερίζουμε και μετά περιμένουμε να περάσει ο χειμώνας και αναλογιζόμαστε τι κάναμε καθώς πίνουμε το κρασί μας δίπλα στο τζάκι που μας ζεσταίνει.

Έτσι και εγώ έσπειρά πέρυσι και θέρισα , κι είχα δύσκολο χειμώνα. Όμως ατενίζοντας την θέα από το καινούργιο μου σπίτι , είπα τελικά πως άξιζε. Ναι σίγουρα άξιζε γιατί άλλο να κοιμάσαι σα μετανάστης μέσα σε ένα καλύβι και άλλο να κοιμάσαι στην σιγουριά ενός ποιο ασφαλούς σπιτιού.

Οικία….. ναι την οικία μας χρειάζεται να την προσέχουμε , να την γεμίζουμε με θαλπωρή. Έτσι είναι ο άνθρωπος , θέλει θαλπωρή , θέλει ζεστασιά.

Και καθένας μας κουβαλάει μέσα στην καρδιά του ένα σπίτι , κι όσο περισσότερο η ματιά του νου μας εστιάζει στο κέντρο της καρδιάς , τόσο περισσότερο φωτεινο γίνεται το σπίτι της καρδιάς μας.

Κι αυτό το φως, αχ αυτό το φως της καρδιάς είναι αυτόφωτο , είναι το φως κάτω από το οποίο καταλαβαίνουμε τελικά ποιοι είμαστε. Αυτό το φως μας αφήνει μια αίσθηση γλυκιά στο στόμα , ένα απαλό αεράκι που αφήνει τα χείλη μας να αγγίζουν απαλά το ένα το άλλο. Αυτό το φως μας πλημμυρίζει. Πολύ απλά μας πλημμυρίζει


Καλως σας βρήκα!

2 σχόλια:

jojo είπε...

καλώς μας ξανάρθες φίλε johny!

θα μπω με το δεξί στο καινούριο ολοφώτιστο "σπίτι" σου,
αν μου το επιτρέπεις...

με αυτό το γλυκό φως να το πλημμυρίζει,
η θέα της ανατολής απο το μπαλκόνι είναι το πιο ελπιδοφόρο θέαμα.

μπορώ να καθήσω λίγο στη γωνία να την δω?

Johny είπε...

Φυσικά , φυσικά κόπιασε...
Ευχαριστώ για το ποδαρικό!