Ηταν μια πρόκληση για εμένα να ξαναεπισκευτώ τα μέρη που πέρασα την στρατιωτική μου θητεία.Η αλήθεια είναι ότι σε αυτό το ταξίδι συνέβαλε η Αλκιόνη που με τις φωτογραφίες τις και τα κείμενα της (Alkioni on Deviantart Alkioni on blogger ) μου έδωσε μια καλή ώθηση για να ξαναεπισκευτώ τον Ευρο. Αλκιόνη σε ευχαριστώ!
Πάντα πίστευα ότι η αρνητικοποίηση ενος τόπου επειδή υπηρέτησα εκεί , ήταν κατα βάση ένας φόβος. Φόβος ότι θα επέστρεφα εκεί κάποτε με την ίδια ιδιότητα. Ομως τελικά δεν έγινε έτσι , γιατί ξαναεπέστρεψα στο ίδιο μέρος με μια νέα ιδιότητα. Την ιδιότητα του ταξιώτη.
Στο ταξίδι αυτό είχα σκοπό να αναθεωρήσω τις απόψεις μου. Και τα κατάφερα σε ένα μεγάλο βαθμό και αισθάνομαι πολύ υπερήφανος γι αυτό. Οσο έμεινα στον Εβρο προσπάθησα να νοιώσω ότι είμαι κάτοικος αυτού του τόπου. Αρκετές στιγμές μου ήρθε στο μυαλό ότι τελείωνε η άδεια μου και θα επέστρεφα στο στρατόπεδο. Ορισμένες στιγμές ένοιωσα ότι δεν οδηγούσα το αυτοκίνητο μου , αλλά ένα stayer , νόμισα πως είχα βγεί την βραδινή μου έξοδο και κοιτούσα το ρολόι για να επιστρέψω εγκαίρως στο στρατόπεδο. Ομως αυτές οι σκέψεις διαλύονταν και αναδυόταν η εικόνα μου ως ταξιδιώτη. Και έτσι είδα μέρη που ήμουν κάποτε τόσο κοντά τους αλλά δεν τα είχα επισκευτεί. Οπως το δάσος της Δαδιάς , το Διδυμότειχο , την Ορεστιάδα και περάσαμε και τα σύνορα με την Τουρκία , για να βρεθούμε στην όμορφη Αδριανούπολη.
Πέρασα από τις Φέρρες και ξαναείδα τα μέρη που επισκεφτόμουν σχεδόν σε καθημερη βάση. Δηλαδή όχι ακριβώς τα ίδια μέρη , γιατί το Καλντερίμι που τρώγαμε τότε , σήμερα έχει κλείσει. Το ένα καφε έχει γίνει κομμωτήριο και το άλλο καφε είχε γίνει μπαράκι. Αυτό το μπαράκι ξαναεπισκέφτηκα και θυμήθηκα πως ήταν κάποτε.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου